Συνεντεύξεις | Δημοσιεύματα

Κρατική τιμή στη Ζωρζ Σαρή

​

Στη Ζωρζ Σαρή, την πολυγραφότατη συγγραφέα δημοφιλών παιδικών και εφηβικών έργων, απονέμεται το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου 1994. Η συγγραφέας τιμήθηκε για το μυθιστόρημά της Νινέτ, το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1993 από τις Εκδόσεις Πατάκη και έχει ήδη πουλήσει 18.000 αντίτυπα. Πρόκειται για την ιστορία της Νινέτ, την οποία ο αναγνώστης παρακολουθεί από τις αρχές του αιώνα στην Κωνσταντινούπολη, όπου γεννιέται, ως την ενηλικίωσή της, με σταθμούς την Οδησσό, την Αθήνα, το Παρίσι, τη Σενεγάλη... Η Ζωρζ Σαρή, γεννημένη στην Αθήνα από πατέρα Μικρασιάτη και μητέρα Γαλλίδα, έχει αφιερωθεί στη συγγραφή έργων παιδικής λογοτεχνίας, που διακρίνονται για τους ισχυρούς χαρακτήρες των ηρώων της και το μπλέξιμο της φαντασίας με τον ρεαλισμό. Το πρώτο της μυθιστόρημα για παιδιά ήταν Ο θησαυρός της Βαγίας που κυκλοφόρησε το 1969 και έκτοτε έχει κάνει 31 εκδόσεις.

17/11/1994 Καθημερινή, στήλη Περίπλους

​

​

Το κρατικό βραβείο παιδικού βιβλίου

στη Ζωρζ Ζαρή για το βιβλίο της Νινέτ 

​

Ένα μεγάλο «ευχαριστώ»... από γενιές Ελλήνων

«ΘΥΜΑΤΑ της», όπως η ίδια συνηθίζει να λέει χαριτολογώντας, υπήρξαν ή συνεχίζουν να είναι εκατοντάδες ελληνόπουλα. Γενιές ολόκληρες έχουν μεγαλώσει με τα βιβλία της. Και να τώρα που η ελληνική πολιτεία τής ανταποδίδει όλα αυτά τα χαμόγελα που χάρισε και χαρίζει σε παιδικά προσωπάκια, απονέμοντάς της το «Κρατικό Βραβείο Παιδικού Βιβλίου» για το τελευταίο της βιβλίο, τη Νινέτ.

Η φωνή της Ζωρζ Σαρή από το τηλέφωνο ακούγεται χαρούμενη. Δεν το κρύβει άλλωστε, αν και, όπως λέει, το βραβείο δεν το περίμενε.

«Ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη. Και κυρίως γιατί αυτό το βιβλίο το αγαπώ πολύ, είμαι δεμένη ιδιαίτερα μαζί του». Το γιατί δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς, αφού η Νινέτ, αντίθετα με ό,τι πιστεύουν αρκετοί, δεν είναι αυτοβιογραφικό, αλλά η βιογραφία της αδελφής της που χάθηκε πριν από τρία χρόνια.

«Όταν έφυγε η αδελφή μου, άρχισα να γράφω τη Νινέτ. Έγραφα για να μην τη χάσω, για να είναι πάντα πλάι μου, όπως και είναι» λέει η Ζωρζ Σαρή. Μέσα από τις σελίδες της Νινέτ χαρίζει στους αναγνώστες της ένα γοητευτικό ταξίδι στον χρόνο, σε τόπους όπου άνθισε και μεγαλούργησε ο ελληνισμός, από την Κωνσταντινούπολη και την Οδησσό ως το Παρίσι. Τόπους που επισκέπτεται η ηρωίδα της, τόπους όμως που σφράγισαν και τη ζωή της αδελφής της.

Η πένα της Ζωρζ Σαρή έκανε και πάλι το θαύμα της. Και «χτύπησε» για μια ακόμα φορά τις πιο ευαίσθητες χορδές των αναγνωστών της. Και κείνοι της το ανταπέδωσαν αγκαλιάζοντας αμέσως τη Νινέτ, που έχει πουλήσει ήδη 18.000 αντίτυπα και τώρα βρίσκεται στην 6η της έκδοση. Και βέβαια το βραβείο η ίδια το «προσφέρει» στην αδελφή της. «Είναι σαν να το έχει πάρει εκείνη. Μια που το βιβλίο περιγράφει τις περιπέτειές της».

Π. ΚΡ. 

Μια γυναίκα, δύο γυναίκες

​

Ήμουν δώδεκα χρόνων όταν την πρωτοείδα, τον χειμώνα του 1976, στο θέατρο Διονύσια. Έλαμπε πλάι στον Χορν, σε μια εγγλέζικη κωμωδία. Είχα διαβάσει τρία βιβλία της και τα αγαπούσα πολύ – γι’ αυτό χαιρόμουν διπλά εκείνο το βράδυ. Αργότερα, την είδα πάλι να παίζει στο Happy day και στον Βενιζέλο του Βούλγαρη, στη Φαίδρα, πλάι στη Μελίνα – στο θέατρο δε νομίζω ότι ξανάπαιξε. Η Ζωρζ –του Δημήτρη Ροντήρη, του ΕΑΜ του Παρισιού, η Ζωρζ των χιλιάδων παιδιών–, αναμφίβολα, μαζί με τη Δέλτα και τη Ζέη είναι ό,τι καλύτερο διαθέτουμε στο είδος που, αμήχανα, ονομάζεται λογοτεχνία για νέους. Και ξαφνικά, η Αντιπαροχή. Το πρώτο της βιβλίο για μεγάλους, στις Εκδόσεις Πατάκη. Ένα βιβλίο που, καθώς το διάβαζα, μου έρχονταν στον νου συνέχεια τα λόγια μιας φίλης μου: «Άκου, η ζωή δεν είναι μια φάρσα. Άκου, δεν είναι οι φόβοι μας σημαντικοί, είναι το πάθος μας που είναι ασήμαντο». Και νομίζω ότι τα λόγια αυτά μπορούν καλύτερα από οτιδήποτε άλλο να συνοψίσουν τούτο το βιβλίο. Νουβέλες, διαβάζουμε στο εξώφυλλο. Μα δύο μεγάλοι μονόλογοι γυναικών είναι στ’ αλήθεια η Αντιπαροχή (που ανήκει στην ίδια παράδοση με τις Δύσκολες νύχτες της Αξιώτη, το Τρίτο στεφάνι του Ταχτσή). Μέσα από τα λόγια αυτών των δύο γυναικών περνάει όλη η κρυφή ιστορία των τελευταίων τριάντα χρόνων αυτού του τόπου. Ο λυσσαλέος τους αγώνας να ζήσουν, να ερωτευτούν, να κατανοήσουν, εδώ, στην Έρημη Χώρα Αθήνα είναι η Αντιπαροχή. Δύο γυναίκες που με μια άγρια αρχαία δύναμη κατορθώνουν και δαμάζουν τα αδάμαστα. Η Σαρή διδάσκει, χωρίς να ηθικολογεί την απόλυτη πίστη στη ζωή και στο καθήκον, που όρισε ο καθένας μας στον εαυτό του.

Περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ,

Η Σαρή των παιδιών

​

Ξεκίνησε σαν παρουσίαση ενός καινούριου βιβλίου και κατέληξε σε μια εκδήλωση αγάπης για τη συγγραφέα Ζωρζ Σαρή η χτεσινή συνάντηση στην Αίθουσα Ανταποκριτών Ξένου Τύπου. Κατάμεστη η αίθουσα από καθισμένους και όρθιους (ανάμεσά τους και πολλά παιδιά) για τη συγγραφέα που κινητοποίησε τις παιδικές ψυχές χωρίς να λέει «παραμύθια». Για Τα χέγια, το νέο βιβλίο της Σαρή, που είναι υποψήφια για το φετινό βραβείο Άντερσεν, μίλησαν χτες οι Στέφανος Πατάκης, από μέρους του ομώνυμου εκδοτικού οίκου, η Ζωή Βαλάση, η Ειρήνη Μάρρα και ο 12χρονος θαυμαστής της Σαρή Νίκος Κοπλάκης.

Τα χέγια της Ζωρζ Σαρή είναι ένα εφηβικό μυθιστόρημα, που αγγίζει την πραγματικότητα χωρίς εξωραϊσμούς και συνθήματα, 200 σελίδων με εικονογράφηση της Ελπίδας-Δέσποινας Θωμοπούλου.

29/01/1988 ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Τα στενά παπούτσια

​

ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ το βιβλίο της Ζωρζ Σαρή Τα στενά παπούτσια, νιώθεις ένα κενό, κάποια θλίψη. Έχεις ζήσει έντονα συντροφιά με τον Παναγιώτη και τη Ζωή και όλη την υπόλοιπη παρέα μια ολόκληρη ζωή, έτσι όπως μόνο τα μάτια και η ψυχή του παιδιού μπορούν να την πλάσουν, να τη ζήσουν και να την αποτυπώσουν. Έναν κόσμο που χάθηκε για πάντα, όχι γιατί αυτοί που τον έζησαν έπαψαν να ’ναι πια παιδιά, μεγάλωσαν, αλλά γιατί δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει εξ αντικειμένου.

Ο Παναγιώτης, το κύριο πρόσωπο του βιβλίου, αυτοπαρουσιάζεται από την πρώτη σελίδα, αρχίζει την ιστορία. Μεγάλος πια θυμάται και αφηγείται, ζει το παρελθόν τόσο ζωντανά σαν παρόν, μας παρασέρνει στη θλίψη του για έναν κόσμο που έχει χαθεί για πάντα.

Λεκτικός πλούτος ο λόγος της μάνας του, της κυρα-Λένης, ζωντανή και άμεση η γλώσσα όλου του βιβλίου, μια όαση στο πλήθος των «κατά συνθήκη» ελληνικών που μας κατακλύζουν.

​

Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, Μ.Κ.